Emanetiniz ve emanet ettiğiniz

Pandemiden dolayı uzun süredir babamı ziyaret edememiştim. Geçen zaman içerisinde de birçok arkadaşımın ya babası ya yakını çoğu koronadan olmak üzere vefat etmişti. Hem babamızın duasını almak hem de bu arkadaşlarımıza başsağlığı dilemek amacıyla memlekete gittim. Yakını ölen arkadaşları dükkânlarında ziyaret ederek başsağlığı dileklerimi ilettim. Çayı bahane ederek sohbet etme imkânımız oldu. Maalesef işyerlerine ziyaretine gittiğim arkadaşların birçoğunu göremedim ama orada bulunan kişilere başsağlığı için geldiğimi, selamlarımı ve başsağlığı dileklerimi iletmelerini istedim.  Hatta mümkünse bunu not almasını isterim. Dedim ya bu konuda oldukça titizimdir.

İşin doğrusu ziyaretimin önemini kavramadıklarını hissettiğim kişilere;

-İsmimi not alır mısın? şeklinde uyarılar da yaptığım oldu.

Hatta bir tanesine ismimi de tekrar ederek, selamımı iletirsin dediğimde “Tabi abi” diyerek geçiştirdiğini hissettiğim gence de;

İsmim ne idi? diyerek tekrar etmesini istedim. “ Abi unuttum, tekrar söyler misin? dediğine şahit oldum. Bu şekilde soranlardan bir kâğıda ismimi not almasını isterim.

Oradan ayrıldıktan sonra dostum bana dönüş yapar ve dükkâna gelmişsin o sırada yoktum diyorsa bilirim ki selam emaneti ulaşmıştır.

Ancak dön(e)meyenler de oldu. Ya kendilerine selam iletildiği halde selamın önemini bilmiyorlardı ya da kendilerine selam iletilmemişti. Dönmeyenleri ben aradım. Telefonda başsağlığı dileklerimi ilettikten sonra;

-Geçen gün gelmiştim ama seni dükkânda bulamadım. Seni görmek, sohbet etmek isterdim ama nasip değilmiş, dedim.

Selamımın iletilmediğini söyleyenlere; emaneti iletmeyen o arkadaş/lar la hukuklarını tekrar gözden geçirmelerini söyledim. Çünkü o arkadaşlar sizlere teslim edilmesi gereken emaneti teslim etmemişler dedim. Çok abarttığımı ya da bu işi çok detaylandırdığımı düşünebilirsiniz. Kesinlikle yanılıyorsunuz. Hatta çok daha ileri gidiyorum. Bunu sizler de takip edin. Selamınızın ulaşıp ulaşmadığını takip edin. Hem de bir hafiye edasıyla.

Emanet; teslim alan kişi tarafından korunması gereken eşya, kimse olarak tanımlanır. Ama bana göre eksik bir tanımlamadır. Ya da şahsımın yorumundan kaynaklanan bir eksiklik vardır. Emanet sadece bir eşya değildir ya da sadece bir kişi de değildir. Bir söz de emanettir. Bir sırrı ağızda tutmak da bir emanettir. Hz Ali “Söz ağızdan çıkana kadar o senin esirin, ağızdan çıktıktan sonra sen onun esirisindir” demiyor mu? Emanette olduğu sürece problem yok. Ama emanete sahip çıkmadığında problem/problemler başlıyor.

İletilmesi istenen bir sözü de bu anlamda bir emanet olarak bakarım. Daha da ileri giderek bu emanetin teslim edilip edilmediğini genelde kontrol ederim. Aslında bu emanetin ne kadar önemli olduğuna verilen öneme binaen yapılmalıdır. Hatta bu emanet konusu o kadar ileri götürülmelidir ki; sizin malınızdan, sözünüzden daha çok korunması gereken bir husus olarak görülmelidir.

Çok mu sert davranıyorum acaba? Bu konuda çok mu ısrarcıyım? O emaneti her ne şartta olursa olsun, sahibine teslim etmek öncelikli görevimiz olmamalı mı? Selamı iletmeyi bir emanet olarak görmemden kaynaklanan hassasiyetimin, toplumda da yaygınlaşmasını istemek doğru değil mi?

Sadece emanet üzerine kafamızda bir çok soru olması gerekmiyor mu? Bu toplumun ahlaki olarak bozulmasının sebeplerinden birisi de emanete sahip çıkılmamasının bir sonucu değil mi? Selamı almak, emaneti almak, ilgilisine selamı iletmek de emaneti teslim etmek demektir. O zaman selamı iletmek bir emanet ise iki önemli uyarıyı da dikkate almamız gerekmiyor mu? Peygamberimizin “Aranızda selamı yayınız” emri ile “Münafığın üç alameti vardır: Yalan söyler, sözünde durmaz ve emanete hıyanet eder.” sözlerini hayatımıza ne zaman tatbik edeceğiz.

Boş verin tüm söylediklerimi. Sloganlara devam, yalanlara devam, kandırmacalara devam, rahatımızı bozmaya gerek yok. Bakınız etrafınıza her şey güllük gülistanlık değil mi?

Biz yine de her zaman söylediğimizi söyleyelim. “Sevgiyle kalın, sevgide kalın.”