İzmir depreminin ardından

İzmir depreminin ardından

Bu ülke tarih boyunca çok felaket yaşadı. Yaşamaya da devam edecektir. Temsil ettiği makam, bulunduğu coğrafya bu ülkenin zorluklarla her an karşılaşması için iki önemli nedendir. Düşmanım sen benim hızımsın anlayışından dolayı da her zaman dik ve uyanık kalmak mecburiyetindedir bu ülke. Düşmanına karşın her zaman teyakkuzda olmasından dolayıdır güçlü olmak zorundadır bu ülke. Gücünü de halkının devletine olan bağlılığından almıştır.

Gücünü aldığı halkın en önemli özelliği ise her türlü felakette sağladığı birlik beraberlikte gösterdiği feragattir. Dünyaya medeniyetin temsili olmuş bu millet birlik ve beraberliği sayesinde güçlü bir ülke olmuş, yıkılmaz bir güç oluşturmuştur. Birlik olmayan milletler tarihte varlıklarını göstermemişler tarihin derinliğinde kaybolup gitmişlerdir.

Oysa son yüzyılda en büyük özelliğimiz olan birlik ve beraberlik, yardımseverlik, birbirimize olan hoşgörü ve anlayış vb. duygularımızda ciddi bir şekilde yıpranmalar görmekteyiz. Bunun en somut örneğini maalesef İzmir depreminde gördük.

Daha önceki depremzedelerin; “Paramla benzin alamadım”, “Su ekmek alamadım, enkazımı kaldıramadım” gibi deprem karşısındaki acizlik ifadelerini unutmuş gibiyiz.

“Deprem olurken o sırada ben” diyerek sevinç çığlıklarını sosyal medyadan paylaşan ne olduğu anlaşılmayan yaratıklar,

“Ege’den bana ne, tamamı batsın diyen teröristler, inşallah Türkler ölmemiştir, Suriyelilerden bana ne” diyen insan müsveddeleri,

“Deprem yolunu şaşırmış en son vuracağı yeri vurmuş diyen, okuma oranını en yüksek illerden birisi buranın olduğuna dem vurup burada olmaması gerektiğini sanan” sözde cahiller,

Kendilerini Allah’ın yerine koyarak cennete-cehenneme gönderme sevdasında olan insancıklar,

Olayı siyasi boyuta çekip iktidara kinini kusan cahiller,

İzmir’de deprem olmasını bir kısım insanların yaptıkları ve aslında bireysel olarak kendilerini kapsayan günahları genele yayıp hesap kesenler,

Yardım etmesi gereken resmi kurum binaların yıkıldığını (ki bu iddia yalanlandı) sosyal medyadan paylaşan sakat anlayış sahipleri,

Köpekler can kurtarmaya çalışırken, “Ben kedi sesi çıkarayım, köpek de beni bulsun” anlayışını kavrayamayan topluluk,

Anne burası çok karanlık, çok korkuyorum sözlerini tefekkür edememiş zavallılar,

SİZLERE SESLENİYORUM!

Sizleri önemsemiyoruz. Sizleri insan yerine dahi koymuyoruz. Çünkü insani duygularınızı kaybetmişsiniz.

Çünkü sizler; “Allah’ım Fatma gitti”, cümlesini kavrayacak kadar eğitimli değilsiniz,

Çünkü sizler; depreme evinde yakalan minik bir kızın, ”Annecim ben ölmek istemiyorum”diye çığlıklar atmasını kavrayamayacak kadar acizsiniz.

Nerede devlet sloganlarından nereye geldik? Sorusuna cevap aramak yerine sadece siyasi kininizden dolayı insanlığını kaybettiğinin farkında ol(a)mayacak kadar vefasızsınız.

Celaleddin’i Rumi’nin “Ne fark ederki, kör insan için elmas da bir, cam da… Sana bakan kör ise sakın kendini camdan sanma!” sözünün anlamını kavrayamayacak kadar cahilsiniz.

İnsan, değer verdikleri kadar insandır. Ailesi, yaşadığı ülkenin değerleri, çevresine verdiği katkı kadar insandır. İnsan olmak farkındalık ile başlar. Allah’ın onu nasıl bir varlık olarak yarattığını idrak etmekle başlar. Zekâyı, aklı, iradeyi doğru kullanmakla, merhametle, şefkatle ve en önemlisi vicdanla insan olunur. Empati duygusu ne kadar gelişmiş ise insan olmaya o kadar yakındır. Kendisini diğer insanların, diğer varlıkların yerine koyabilme yetisini ne kadar arttırırsa işe o oranda da insan olma yolunda büyük ve değerli bir adım atmış olur.    

Ruhunu hırsla, öfkeyle, nefretle, acıyla beslerse geriye kalan sadece et, kemik, sinir ve insansı bir fizyolojik yapı olarak kalır insan.

Acıma duygusunu kaybetmiş, vicdandan yoksun, bencil, çıkar odaklı, menfaatperest, ikiyüzlü, nefretle dolu, öfkeli, riyakâr bir varlığa insan demek mümkün müdür?

İnsan ne ile beslendiğine bakmalıdır. Besin kaynağınız; affetmek, unutmak, yardımseverlik mi yoksa öfke, kıskançlık, fitne mi?

“Yaratılanı severiz, yaratandan ötürü” sözüyle Yunus Emre bize bu gerçeği ve Yaratanın yarattığı her şeye hoşgörü ve sevgiyle bakmamız gerektiğini yani insan olmanın ve insan kalabilmenin yolunu göstermiş olmuyor mu?

Oysa bu millet böyle felaket anlarında birlik ve beraberlik içerisinde olmayı çok iyi bilir. Heveslenmeyin ki bu birlik ve beraberliği sizin kininize ve boş hamaset duygularınıza bırakmayacak kadar da âli duygulara sahiptir bu millet. Yalnız taştan duvar olmayacağını, bir el ile hiçbir şey yapılamayacağı anlayışını, sizin gibilere rağmen devam ettirecektir bu millet.

Unutma ki; Ses verebiliyorsan canlısın, canlı isen insansın.

Unutmayalım ki;

Afet var, evimizin içinde acı var, Siyaset yapılmaz.

Taraf olunmaz, can yakılmaz.

Evin kapısı açılır, yardım eli uzatılır,

Sofraya bir tabak daha koyulur ve

Allah’a dua edilir!

فَاَيْنَ تَذْهَبُونَۜ  (Tekvin Suresi-26)

Nereye gidiyorsunuz?

Where is this going? (İngilizce),

Wohin gehst das? (Almanca),

Où allez vous (Fransızca)

Belki böyle anlarız diye bu ayeti kerimeyi Arapça, İngilizce, Almanca ve Fransızca da yazdım. Şimdi (başta kendim olmak üzere) herkes kendisine bu soruyu sormalı, sormakla kalmamalı cevabını da kendi nefsi üzerinden cevap vermelidir.

Nereye gidiyorsunuz?