Suçumuz adımızda saklıymış

1997 yılının Ağustos ayı itibariyle Fatih öğretmen, askerlikteki temel eğitimi tamamlamıştı. Askerliğinin geri kalanını asker öğretmen olarak tamamlamak üzere Şanlıurfa ilinin bir köyüne görevlendirilmesi yapılmıştı.

Bu bölgenin hayatı, kültürü, insanları kendisine yabancı değildi. Daha önce yine bu bölgede 4 yıl görev yapmıştı. Yine o bölgelere gidecekti. Bu defa asker öğretmen olarak. Askerliğinin geri kalan on beş ayını burada öğrencilere hizmet vererek tamamlayacaktı.

Ama bu defa farklı bir taraf vardı. Artık evli idi ve Furkan isminde bir oğlu da vardı. Temel eğitimden sonra asker öğretmen olarak, askerlik yükümlülüğünü yerine getirmek üzere ailesi ile birlikte Şanlıurfa’nın güzel bir ilçesinin bir köyünde göreve başlamak üzere ailesiyle birlikte yola revan oldu. Kendi özel arabasına alabileceği birkaç eşyanın dışında hiç ev eşyası almamıştı. Askerlik süresi bitene kadar ihtiyacı karşılayabilecek kadar ev eşyasını gittiği yerden almayı düşünüyordu. Öyle de oldu.

Köye geldiğinde köyün imamının kaldığı daha önce sağlık evi olarak kullanılan evi lojman olarak kullanmaya başladı. Şirin, o bölge özelliğinin aksine ağaçları bol olan bir lojmandı. Üstelik evin içerisinde günün belli saatlerinde de olsa çeşmeden akan suyu vardı. Hiç tahmin etmemişti bu kadarını. Çünkü bu bölge hem kurak, hem çorak, hem de suyun evlere kadar geldiği köy sayısı yok denecek kadar azdır. Bu bakımdan çok memnundu.

-İyi ki ailemi getirmişim, dedi kendi kendisine.

Bölgenin genel şartlarına göre imkânlar açısından gayet güzel bir köydü. Ancak köyün ciddi bir problemi vardı. Köyün tamamı birbiriyle akraba olmasına rağmen köyde kan davası vardı. Bu kan davası öyle bir hal almıştı ki; cami aşağı mahallede olduğu için yukarı mahalleden hiç kimse camiye gelmemekte idi. Ancak bu tutumu okul için göstermiyorlardı. Okula gelenlerin çocuk olması da bu durum için etkili idi. Oysa çocuklar okulda hiç de kan davası yokmuş gibi hareket ediyorlar, teneffüslerde hep birlikte güzel bir şekilde oynuyorlardı. Çocukluğun saflığı burada da kendini belli ediyordu. İmkân olsa da hep çocuk kalabilsek. Çocuklar gibi saflığımız, temizliğimiz, önyargımız olmadan kalabilsek. Çocuklardan öğreneceğimiz çok şey var.

Köyde göreve başladıktan bir süre sonra bir öğretmen atandı. İki öğretmen olmuşlardı. Diğer öğretmen ilk atama olduğu için adaylık işlemleri hususunda yardımcı oldu. Kendisine rehber öğretmen olarak görevlendirildi.

1997 yılının 28 Şubat’ında dönemin Genelkurmay Başkanının bin yıl sürecek denilen postmodern darbe yapılmıştı. 28 Şubatı takip eden günlerde okul ve öğretmen denetimi için köye ilköğretim müfettişleri geldiler. Üç kişiydiler. Fatih Öğretmenin asker öğretmen olması hasebiyle mevzuat gereği onu denetleyemiyorlardı. Okulun idari işlerini ve ilk atama olan diğer öğretmeni denetleyeceklerdi.

Geçmiş yıllardaki tecrübesinden biliyordu ki müfettişler o günün akşamına kadar köyde geçireceklerdi. Öğle arası da yemek ihtiyaçlarını karşılamak istiyordu. Sonuçta her ne kadar kendisini denetlemeseler de ev sahipliğin gereğini yapmak istiyordu. Fatih öğretmen, kendisinin kurulu bir düzeni olması diğer öğretmenin de bekar olması nedeniyle ilköğretim müfettişlerini öğle arasında kendisi misafir etmek istedi. Bunu müfettişlere de iletti. Birkaç nazlanmadan sonra bu daveti kabul ettiler. Birkaç saat öncesinde hanımına haber göndererek öğle yemeği için hazırlık yapmasını istedi.

 Öğle arası olmuştu. Müfettişler ve diğer öğretmen arkadaşı olduğu halde yürüme mesafesinde olan lojmana geçtiler. Hanımı da hazırlıkları tamamlamıştı. Hemen sofra kuruldu. Yemek sırasında Fatih öğretmenin oğlu Furkan da oraya gelmişti. Kucağına aldı. Onun yemek yemesine yardımcı oldu.

Müfettişlerden bir tanesi;

-Çocuğunuzun ismi nedir? Diye sordu.

-Furkan, dedi.

Soruyu soran müfettiş alaycı ve küçümseyici bir tavırla,

-Haa son zamanların moda ismi. Furkan haa, dedi.

Şok olmuştu Fatih öğretmen. Hiç beklemediği bir karşılık vermişti müfettiş. Ama gayet iyi biliyordu ki 28 Şubat zihniyetini sergilemek ve Fatih Öğretmene mesaj vermek istiyordu. Asker öğretmen olmasa ve kendisini denetlese idi öğretmenliğinden ziyade, kafasında oluşturduğu ön yargılarına göre değerlendirme yapacağını adı gibi biliyordu.

İşte o anda Ömer Karaoğlu’ndan dinlediği çok güzel bir ezginin sözleri geldi aklına. 

Sabahlara sorun bizi
Suçumuz adımızda saklıdır.
Düşmana ölüm yağdırdığımız
Hani diye yürür üstümüze
Şaşkınız, öfkeliyiz, söylenmez
Biz hangi suçtan ölmeliyiz ?

Ölüme değil, ölümden değil gardaş
Biz dili bağlı gitmeye yanarız
Erzurum’dan Rize’ye
Maraş’tan Konya’ya umudun dili olsun.


İyi ama son günlerin modasının bizler olduğunun farkında mıyız?

Suçumuz adımızda saklı ise bu suçlamanın farkında mıyız?

Biz neden suçluyuz ve suçumuz nedir?

Suçumuz adımızda ise suçumuzda ne kadar ısrarlıyız?

Suçumuz adımızda saklı ise suçumuzun gereğini yapıyor muyuz? Ya da ne zaman nehirler düşleyeceğiz göl kenarlarında?

Sevgide kalın, sevgiyle kalın.