Yalnızlığı yaşamak

Aynı yerde ama yalnız yaşamak

Köyde yaşayan her çocuğun idealinde şehirde yaşamak, şehirde yaşayan her çocuğun da büyükşehirde yaşamak gibi bir hayali vardır. Aranılan her şeyin rahatlıkla bulunabilmesinden, kalabalık olmasından dolayı büyükşehir diyorlardı galiba. Ben de, ömrümün 40 yılını geçirdiğim baba diyarından işim gereği büyükşehire gelmek zorunda kaldım. Artık ben de şehirlerin büyüğünde yaşıyordum. Benden neler alacağını bilmeden. Oysa daha güzelini, belki de huzuru bulacaktık….

Yine günlerden bir sabah. Erken saatlerinde kalkmış en uygun ulaşım aracı olan metroya binmek üzere yola koyuldum. Zaman ve rahatlık açısından en uygun olmasına rağmen metro durağına ulaşmak, onu beklemek ve binmek oldukça meşakkatli ve zamanımı alıyordu. İş yerine ulaşmam tam bir saat 15 dakikamı alıyordu. Bir de bunun dönüşü var tabi. Yani günümün nerede ise onda biri yollarda geçiyordu.

Şehir içerisinde uzun sayılabilecek bu yolculuktan sonra nihayetinde işyerine geldim. Mesai arkadaşlarımla selamlaştıktan sonra kendime ait olan odaya geçtim. Her zaman olduğu gibi o günde kahvaltı yap(a)mamam nedeniyle hemen kendime bir çay, bir tane de simit söyledim telefondaki çaycıya. Büyükşehirde yaşıyordum ve mesaiye yetişmek adına erken kalkmış olsam da kahvaltı yapamamıştım. En azından öğleye kadar simitle idare etmek teamül haline gelmişti. Bugün simit, yarın poğaça, ertesi gün açma börek. Hoş her günüm böyle geçiyordu aslında. Bu büyükşehir beni kahvaltıdan bile koparmıştı. Diğer birçok güzelliklerden kopardığı gibi.

Çayımı yudumlarken telefonum çaldı. Yıllardır görüşmediğim arkadaşım Celal Atik’ti arayan.

-Fatihciğim, Ankara’da mısın?

-Evet, Ankara’dayım Celal.

-Müsaitsen eşimle seni iş yerinde ziyaret etmek istiyorum. Zaten sana yakın bir yerdeyiz, gelmemiz uzun sürmez, dedi.

-Ne demek çok memnun olurum, dedim. Zaten yıllardır görüşmemiştik. Aynı ilçede farklı okullarda öğretmenlik yaptık. Dergi çıkardık ve aynı dergide yazılar yazmıştık (Ne güzel günlerdi). Ama hayat her birimizi bayrağımızın dalgalandığı ülkemizin bir tarafına göndermişti. Sevinmiştim yıllar sonra değer verdiğim arkadaşımı göreceğime.

Hemen odamı toparladım. Bir süre sonra arkadaşım, yanında dört kişi daha olduğu halde geldiler. Sıcak bir karşılamadan sonra çaylar söylendi sohbete başladık. Bu arada yanında beraber geldiği kişilerden sadece eşini tanıyordum diğerlerinin hiç birini daha önce görmemiştim. Sormasına fırsat bırakmadan arkadaşım Celal, beraber geldikleri kişileri tanıştırmaya başladı.

-Bu benim bacanağım Şükrü, bu da baldızım Yasemin. Diğer iki kişiyi de göstererek “bunlar da benim çocuklar” dedi.

Celal bacanağının da Ankara’da ikamet ettiğini, Gazi Üniversitesi’nde öğretim görevlisi olduğunu söyledi. Ancak kısa bir süre önce tayinlerinin Karabük Üniversitesi’ne çıktığını belirtti.  Bu atamadan dolayı bir iki gün içerisinde Ankara’dan ayrılacağını söyledi. Karşılıklı tanışma sorularından sonra samimiyet de artınca arkadaşımın bacanağına;

-Nerede oturuyorsunuz? dedim.

-Keçiören’de.

-Keçiören’de nerede?

-2692 sokak, Güneş sitesinde.

-Güneş sitesinde hangi blokta?

Bu kadar ayrıntılı soru karşısında misafirlerim çok şaşırmıştı. Ama asıl şaşıran bendim. Sorularıma devam ettim.

-Hangi blokta? diye sorusunu tekrar ettim.

-C Blok

-C blokta hangi numara? O kadar detaylı adres sorulmuştu ki, odadaki herkes şaşırmıştı.

-11 numaralı daire, dedi.

Ben şok olmuştum. Gülmekle ağlamak arasında kaldım. “Ah Büyükşehir ah, sen neleri kaybettirdin bize? diye içimden geçirdim. Odadaki diğer kişiler ne olduğunu anlayamamıştı.

Celalciğim senin bacanağının oturduğu aynı semtte, aynı sitede, aynı blokta hatta aynı katta oturuyoruz, dedim. O 11 numarada oturuyor ben 9 numarada oturuyorum Kapılarımız aynı katta çapraz durumda, dedim.

Herkes şaşırmıştı. Yıllardır aynı binada aynı katta olacaksınız ama birbirinizi tanımayacaksınız. Evet, yıllarca aynı katta kalan bu komşulardan birisi ayrılırken tanışıyorduk.

Onlar büyükşehirden ayrılırken daha özgür olmaya mı gidiyorlardı yoksa hiç tanışmadığı ama aynı apartmanın aynı katında oturan benim gibileri büyükşehirde daha da yalnızlığa mı bırakmışlardı?

Büyük şehir senden bir şeyler almak için gelmiştim, ama sen bizden bizi aldın. Kalabalıklar içinde denizdeki çöp gibi yalnızlığa bıraktın…

Şair Edip Cansever’in dediği gibi;

Biz bu şafak vaktinin neresindeyiz                                                                 
Öyle bir umut gibi gelip geçecek
Yalnızım, yalnızsın, 

Bize kim gülümseyecek?

Ya da Nurullah Genç’in “Nereden Bileceksin” şiirinde dediği gibi:

(….)

Nereden bileceksin, şehrin sokaklarında

Kaybolan ışıkların gözlerim olduğunu

Her seher yüreğimde açan karanfillerin

Her akşam ellerimde sararıp solduğunu

Nereden bileceksin..

(….)

Not:Yazımda geçen hikâye ve kişiler gerçektir.