Getirirken götürmek

Düşünce ve davranışları etkileme ve değiştirme algı üzerinden sağlanır. Önemini, ahlaki değer ve etik kodların rafa kaldırılmasına tekabül edişinden alır. Daha net ifade edersek; algı oluşturmada gerçek ve/veya hakikat önemsizdir. Önemli olan tek şey muhatabı etkisine alarak kontrol altında tutmak ve ‘kullanılabilir’ hâle getirmektir. Bu bakımdan “gerçek hikâye ise algı her şeydir” mottosu kulaklarımızla birlikte zihnimize yerleştirilmiştir.

Son zamanlarda öğretmenler üzerine yoğunlaşan haberlerle karşılaşıyoruz. Bu haberlerin çoğunluğunda öğretmen/öğretmenlerin öğrencilere yaptıkları fiziksel şiddet haberlerinden oluşuyor. Öncelikle son günlerde nerede ise tüm ekranlara gelen öğretmenin öğrenciye şiddet uygulamasını kesinlikle protesto ediyor ve doğru bulmadığını belirtmek istiyorum. Bu tür davranışlar içerisinde bulunan kişilerin de cezalandırılmasından yanayım.

Ancak sanki öğretmenlerin geneli böyle imiş gibi bir algı oluşturulduğunu da düşünmekteyim. Bir TV kanalında okulda olan her türlü olay/olayların, veliler tarafından rahatlıkla şikâyet edebilecekleri söylendi ki bunun farklı mecralara götüreceğini ve amacından çıkacağına dair endişe taşıyorum. Okulda olan olayların televizyon kanallarında en ince ayrıntısına kadar gösterilmesini de uygun bulmadığımı belirtmek isterim. Bu görüntülerin nasıl medyaya verildiğinin de ayrıca eğitim camiasının konuşması gerekir diye düşünüyorum. Bunu düşünürken yapanın gizli kalmasını kast etmiyorum. Eğitim camiası ve olayın içeriğine göre adli makamlar gereğini kesinlikle yapmalıdır. İtiraz ettiğim husus çok medyatik hale gelmesi/getirilmesidir.

İçimizdeki çürük elmaları temizlerken, medyanın eğitimi yönetmesine izin vermememiz gerektiğine inananlardanım.

İşte basında yansıyan birkaç öğretmen haberi:

Örnek 1: Koridorda yakaladığı öğrencilerden birinin kulağını çeken, diğerinin ise boğazından tutarak götüren okul müdürünün şiddet anları kameraya yansıdı. Geçtiğimiz günlerde ……….  İlkokulu’nda okul müdürü, 2 öğrenciye şiddet uyguladı. Öğrencilerden birinin kulağını çeken okul müdürü, diğer öğrencinin ise boğazını sıktı. (Basından)

Örnek 2: Bir ilkokulda 9 yaşında 4. sınıf öğrencisi, öğretmeni tarafından darp edildiği iddia edildi. Eve geldiğinde bu öğrencinin ailesi, çocuklarının boynunda tırnak izleri ve yüzünde kızarıklar olduğunu fark etti.

İddiaya göre 9 yaşındaki çocuk, annesine, öğretmeninin kendisini dövdüğünü ve duvara fırlattığını anlattı. Bunun üzerine aile, öğretmenden şikayetçi oldu.

Sonradan anlaşılıyor ki; iki öğrencinin arasında çıkan bir olaydan ibaret olduğu, öğretmenin kavga eden bu iki öğrenciyi kavga etmemeleri için ayırt ettiği, tırnak izlerinin ise kavga ettiği diğer öğrencilerin tırnak izleri olduğu açıklandı. (Basından)

Görüldüğü üzere hiç bir olay göründüğü ya da anlatıldığı gibi olmayabiliyor. Buradaki problem algının olumsuz anlamda yönetilmesidir. Birinci olayda olduğu gibi dayak görüntülerinin medyaya sızdırılması da ayrı tartışılması gereken bir durumdur. Ama medyada iyi ki bunu yayınladı yoksa haberimiz olmayacaktı diyerek bu cümleme tepki gösterenler olacaktır. Oysa esas olan gizlilik içerisinde olayın incelenmesi ve sonuca bağlanmasıdır.

Medyaya sızdırılmadan önce okul yönetimi başta olmak üzere  o ili/ilçeyi yönetenlerin de zaten gereğini yapacaklarına dair inancım tamdır. Zaten gereğini yapmak görevleridir. Asıl görevliler dışında medyanın kendisini ceza verici konuma getirmesi daha sonra da kamuoyunda linç kampanyasına dönüşmesi örnek 2 ‘de olduğu gibi kaçınılmaz olacaktır.

Yazı başlığımıza başka bir örnek de; Reklam filminde senaryo gereği, sınıf içerisinde, görevi başında olan bir eğitimcinin bir firmanın ticari etkinliğine konu edilmesidir. Bu ticari reklamda senaryo gereği de olsa sınıf içerisinde öğretmene bir “pazarlamacı” görüntüsü verilmesinin eğitim hizmetinin bu vasfına ters düştüğüne inanmaktayım.

Reklam senaryosunda karikatürize edilerek işlenen öğretmen tiplemesi de biz eğitimciler için inciticidir. Senaryoda öğretmen, sınıfta en ciddiye alınmayan, kendine güvenilmeyen kişi olarak işlenmiştir. Öğrencilerin dahi ciddiye almadığı öğretmen tiplemesinin, sınıfa gelen kurye kadar dahi kendine güvenmiyor olarak resmedilmesi ve bir soru sorulduğunda robotik biçimde cevap vermesi, toplumdaki öğretmenlik mesleğinin saygınlık ve itibarını da olumsuz şekilde zedelemektedir.

Öğretmenler aracılığıyla hem de sınıf içerisinden bir şeyler
getir ilirken; silik, kendinden emin olmayan, omuzları düşmüş bir öğretmen profiliyle öğretmenin toplum nazarında olumlu kredisinin götür ülmesine de karşı çıkmalıyız.

Oysa öğretmenlerimiz, geleceğimiz olan çocuklarımıza yönelik getirdikleri o kadar güzel şeyler varken götürdüklerinin ön plana çıkarılması tüm eğitim camiasını üzmüştür.

Haksız mıyım?

Sevgiyle kalın, sevgide kalın…