Kafamızı iki elimizin arasına koyma zamanı gelmedi mi?

Bu yazıyı konunun hassas, bir o kadar farklı ve önyargılı yorumlanacağı endişesine rağmen yazmaya karar verdim. Ön yargılı yorumlanacağı ile ilgili yorumum da bu ülkede yaşıyor olmamdan kaynaklandığını belirtmek isterim. Farklı bir coğrafya, farklı bir ülkede çok daha farklı yorumlanacağını biliyorum.

Ön yargı yıkılmaz duvarlar gibidir. En şiddetli depreme bile dayanıklıdır önyargılar. Karşınızdaki sizi kendi penceresine göre öyle bir yere yerleştirir ki artık ne yapsanız oradan çıkamazsınız. Artık siz orada mukim olmuşsunuzdur. Deyim yerinde ise ağzınızla kuş tutsanız sizinle ilgili fikirler değişmeyecektir. Ne söylediğiniz ve bunu nasıl dile getirdiğinizin de bir kıymeti yoktur.

Neyse biz konumuza gelelim.

Geçen haftalarda; Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi 2. sınıf öğrencisi Enes’in (20) acılı hikâyesi konuşuldu.

Kendi ifadesi ile “Sürekli stres, gelecek kaygısı ve ne yapacağını bilmiyorum. Bu şekilde yaşamak istemiyorum. Bunu aileme ve iki üç arkadaşıma atmayı düşünüyorum. Tıp okuyorum. Oldukça zor geliyor bana. Sınavlara elimden geldiğince çalıştım. Ama 25 civarı bir ortalamaya sahibim geçmek için notlarımın 60’ın üzerinde olması gerekiyor. Yani epey bir düşük. İçimde bulunduğum durumda tüm yaşama hevesimi ve sevincimi kaybettim. Aileme de bunu açıkçası söyleyemiyorum, korkuyorum. Ne yapacaklarını hiç bilemiyorum. Her şeyi yapma potansiyelini taşıyorlar. Böyle bir durumla açıkçası karşılaşmadım. Umarım beni anlıyorsunuzdur” diyordu.

Aynı hafta içerisinde 2 üniversite öğrencisi kızın, 2 polisle bir evde gecelediği, geceledikleri bu evde içki de uyuşturucu da kullandıkları haberi taşındı gazete köşelerine. Ama bu haber daha küçük harflerle ve daha 3. Sayfa haberi niteliğinde. O gece kızlardan biri gece yarısından sonra pencereden atlıyor ya da atılıyor haberi de yer alıyordu devamında…

Son 2 hafta içinde yirmiye yakın gencimiz öldü/intihar etti; 4 gün önce Çanakkale’de alkol yüzünden ölen 5 kişiden 3’ü üniversite öğrencisi genç kızlardı.

Aralık 2021’de Aydın’da 16 yaşındaki bir lise öğrencisi kız, balkondan atlayarak intihar etti, aynı balkondan atlamaya çalışan erkek arkadaşı ise polis tarafından zor ikna edildi.

Daha dün 2 genç kadın erkek arkadaşı ile tartıştıktan sonra balkondan atlayarak öldüler; Konya’da 20 yaşında bir üniversite öğrencisi, erkek arkadaşının pansiyonunda 4. kattan atlayarak öldüler…

Yukarıda örneklerini basın haberlerinden derlediğim ölümlerden Tıp Fakültesi 2. sınıf öğrencisi Enes hariç diğerleri hangi cemaattendi acaba. Onların hiç biri bir cemaat yurdunda değildi. Bir cemaate de mensup değildi.  O zaman sadece Enes’i manşetleri taşımakla iyi niyet aranabilir mi? Sadece Enes’i manşetlere taşıyanlar Enes üzerinden bir yerlere vurmak gibi bir gayelere yok mu? Diğer ölen gençler neden aynı manşetlerde haber yapılmıyor?

Bu şekilde ölen onlarca gencimiz/insanımız var. Yani artık bu tür intiharlar/ölümler sistematik bir hal aldı. Ama buna rağmen gündemi belirleyen Enes’in intiharı oldu. Neden?

Her gün böylesi intiharlara ve cinayetlere tanık olmaya başladık. Ama Eneslerin ölümünün sonucunu konuştuğumuz kadar sebeplerini hiç konuşmadık.  Yargıladık ve çoktan vicdanlara hapsettik bile suçluları. Bundan sonra vurun abalıya diyerek bulduğumuz katil olan cemaatlere vurduk. Hiç alkol alan çocuğumuzun neden alkol almaya başladığını, üniversiteli bazı çocuklarımızın bırakın ayıplamayı gayri meşru ilişkilere neden sürüklendiğini, kiraladıkları pansiyonda karşı cinslerle ilişki kurmalarına sebep olan gerekçeleri sorgulamadık bile.

Neden sorgulayalım ki; Katil zaten belli değil mi? Cemaatler. Ama unutmayalım ki bu anlayışla daha çok yavrumuzu kaybettiğimiz gibi sonuçları konuşmaya da devam edeceğiz.

Ama bir gerçek vardı ki bu çocukların hepsi bizim çocuklarımızdı. Ama bir kısmını ön yargılarımızla hatta dine olan düşmanlığımızla heba ettik bir kısmını da dünya görüşlerimize ters düştü diyerek dışlamadık mı bu çocuklarımızı? Bizim gibi düşünmüyor, bizim gibi yaşamıyor diyerek hep ötelemedik mi? Onları hiç dinledik mi?

Gençlerimizi mutsuzluğa ve intihara/cinayetlere sürükleyen asıl tehlike haz odaklı ve hep en fazlasını en iyisini isteyen yaşam tarzıdır. Bu yaşam tarzı sosyal medya tarafından da desteklendiği üzere gençlerimizi adeta bir hortum gibi içine çekmekte ve çoğunu da parçalayıp savurmaktadır. İntiharlar, salt ölümlerden değil, aynı zamanda büyük bir psikolojik ölüm de içermektedir. Büyük dramlar yaşanıyor. Ve bunların büyük bir bölümü ekranlara/topluma dahi yansımıyor.

Vicdanlarımıza da kulak vererek, kafamızı iki elimizi arasına koyma zamanı gelmedi mi?

Sevgiyle kalın, sevgide kalın…