Kendimce, yazarlığa dair

Milletimizin göçebe hayatı, Anadolu’daki büyük yoklukların olumsuz etkisiyle sözel kültürümüz  gelişirken, batı toplumlarına göre yazma kültürü pek gelişmemiştir. Bu sebeple olsa gerektir ki yazmaya karşı çok da ilgi olmamış, geçmişi yazmadığımız için bugüne dair ışık tutacak bilgilerimiz de sınırlı kalmış. Dünya çapında yazar çıkaramayışımız da bunun sonucu olsa gerek.

Kabul etmek gerekir yazmak gerçekten zor iştir. Herkesin dilinde plesenk ettiği manada da söylemiyorum bunu. Yazmak için okumak gerekir. Okumak için anlamak gerekir. Anlamak için yine başa dönüp okumak gerekir. Hepsini bir arada getirdiğinizde yine yazar olamazsınız.

Dedik ya yazmak zor iştir.

Her kesimden okuyucunuz varsa işiniz daha zordur. Yazdığınız yazılara herkes kendi penceresinden bakar ve değerlendirmelerini de buna göre yapar. Sizin yazdıklarınız karşıdaki kişinin penceresinden görünmüyorsa işiniz daha da zordur.

Ülkemizin en büyük problemlerinden bir tanesi de okuyucunun siyasi görüşleri doğrultusunda sizi değerlendirmesidir. Sizi bir tarafa koyar ve taraf olmakla sizi değerlendirir. Elbette ki yazarın da bir tarafı vardır ve olmalıdır. Oysa sizi bir tarafa koymakla kendisi bir taraf olmuştur, farkında bile değildir. Taraflar olmadan karşı tarafı tanıyamazsınız zaten. Ancak yazarın taraf olması ağır ve haksız eleştirilere maruz kalması için bir sebep değildir.

Eleştiri yağmurları sağanak sağanak üzerinize gelir. Her birine cevap da veremezsiniz. Verseniz dahi halen o pencereye gir(e)mediğinizden soru üzerine soru, eleştiri üzerine eleştiri almaya devam edersiniz. Her eleştiriyi okurum ama her eleştiriye katılmak zorunda değilim.

Hatta laf aramızda bu huyumu da çok seviyorum. O ayrı bir mutluluk veriyor bana. Her Cumartesi yazdığım yazılardan sonra yazı ile ilgili neler yazacaklar, ne gibi eleştiriler yapılacak gibi merak etmiyor değilim.

Katılmadığım eleştirilerdeki niyet de benim için önemlidir. Yapıcı mı yıkıcı mı? Yapılan eleştirileri kendi dünya görüşümden mümkün olduğunca sıyrılarak okumaya gayret ederim. Ki bunun çok da faydasını görmüşümdür. Kendime yeni pencereler, yeni ufuklar, yeni bakış açısı değil açıları kazandırdığına bizzat kendim şahidimdir. Yeter ki niyetler iyi olsun.

Beş yıl öncesi gibi de değilim. Hatta geçen yıl gibisi de değilim. Değişmem gerektiğini bilenlerdenim ve değişimin hızına ayak uydurmaya çalışanlardanım. Bu demek değildir ki kırmızı çizgilerimden taviz veriyorum. Mehmet Akif Ersoy’un ifadesiyle “Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum Kesilir belki, fakat çekmeye gelmez boyunum” diyenlerdenim.

Diyeceksiniz ki yazarın herkesi memnun etmek gibi bir gayesi mi olur? Elbette olmaz ama ben amatör bir yazarım. Her yazılan yazıya, her eleştiri kokan yorumlara cevap vermek zorunda hissediyorum. Bana ne diyemiyorum işte.

Kaleme alınan her metnin arkasında düşünsel bir arka plan ve okuyucuların çoğu bilmese de ciddi bir hazırlık varken bu düşünsel arka planın okuyucular tarafından dile getirilmesini isterim. Ancak çoğu zaman sadece okunuyor ya da yazınız çok uzun gibi sığ eleştirilerin arkasına sığınılarak okunmuyor. Elbette ki bu durum beni üzüyor.

Kabul etmeliyim ki ben bir amatörüm. Amatör olarak da kalmayı seviyorum. Amatörler çok iyi olduklarını söylemezler. Amatörler gayretli ve sadece işini yapmaya odaklanmışlardır. Bir yazar olarak işini yaparken de elbette ki yanlışlıkları ve kötü yazdıkları vardır.

Bir şairin dediği gibi “Egemen ahlak anlayışı başta olmak üzere, bu toplumun kara deliklerini sıvamaya değil de yırtmaya, açmaya, görünür kılmaya çalışan her yazı kötüdür aslında. Yazar bu noktada, kötü yazma hakkı kullanmıyordur; tamamen kendi varoluşuyla edindiği kötü yazma sorumluluğundan yola çıkıyordur.” Sözü benim için geçerlidir.

“Hayata dair hayattan Damlalar” sunma gayreti içerisinde olamaya gayret ettim. Bunu sunarken de önce ahlak sonra adalet ve sonra liyakat üçgeni benim kırmızı çizgilerim oldu.

Eleştirinin ve en temelde derinlikli bir düşünce dünyasının olması için yolumuz iyi bir eleştiriden geçtiğine inananlardanım. Bazen kırarak, bazen üzerek ama iyi niyet çerçevesinde olması şartıyla eleştirinin kapılarını sonuna kadar zorlamak gerekiyor. Sonucu her ne olursa olsun.

Okur da bilir ki, elin ve kalemin naçar kaldığı zor zamanlarda dervişane sükût, eylemden evladır. “Cesurlar yazar, az cesurlar söyler, korkaklar söylenir.”  Sözü gereğince, elimizin tuttuğu, kalemimizin mürekkebinin tükenmediği zamanları iyi değerlendirmek ümidiyle…

Sevgide kalın, sevgiyle kalın…