Ayağa Pas Yapmak

Bir zamanlar moda bir ifadeydi, ayağa pas yapmak. Maç esnasında bir futbolcunun diğerine pas atarken ayağına, olduğu yere atması anlamını taşımaktadır.

Gelişen ve daha akıcı bir yapıya bürünen futbolda, zaman içerisinde, bu güzel oyunu yavaşlattığından dolayı ayağa pas yapmanın gereksizliği konuşulur oldu. Defans yaparken ayağa pas yapmak hoş ve gerekli olabilir ancak hücum yaparken oyunu sıkıcı ve aksiyonsuz bir hale dönüştüreceği kesindir.

Futbol oyunu için kullanılan bu ifade, sadece futbola ait bir söz olmaktan çıkmış durumdadır. Hayatın değişik alanlarında çalışanların kendilerince farklı örneklerde kullanacağı bir deyim halini almıştır adeta. Hz. Ali, çağları aşan bir ifade ile şöyle buyuruyor: “Çocuklarınızı kendi zamanınıza göre değil, onların yaşayacağı çağa göre yetiştirin.” Kendi zamanımıza göre yetiştirmek, ayağa pas yapmaktır, günü kurtarmaktır. Oysa bizim geleceğe dair hedef ve sorumluluklarımız var olmalıdır.

Hayatın bir kullanım kılavuzu olmadığı, herkesin bir şekilde öğrenmeler yaptığı, birbirimizin tecrübelerinden faydalandığı… var olan gerçeklerdir. Havuza girmeden yüzme öğrenilemediği gibi, yaşamadan da hayat öğrenilemez. Bunun için, hayatta herkes taşın sertliğini başını vurarak anlar. Tecrübe ancak sahibine yarar. Böyle olmasaydı, tarih tekerrür etmezdi. Okumak, nasihat dinlemek dahi, insanı bilgilendirse bile tecrübe sahibi yapmaz. Bilgi cehaleti giderir, ama hayat pratiği tecrübe ile öğrenilir. Bilinen bir gerçektir ki, bugünkü medeniyet, bilginin pratiğe geçmesiyle gelişmiştir. Demek ki pratiği olmayan bilginin pek o kadar bir faydası da yoktur. Sosyal medyada her birimiz çok güzel cümleler, şiirler, yazılar paylaşıyoruz. Maalesef görüyoruz ki yaşantılarımız ile paylaşımlarımız denk değildir. Pratiğimizi, eylemlerimizi, amellerimizi söylemlerimizle desteklemek, mümkün olduğu kadar eşitlemek zorunda olduğumuzu unutmamak gerekir. Bu husus dinde bile böyledir. Amel (pratik yaşayış) ile destek görmeyen kuru inanç, sahibini kurtaramayacaktır. İşte delili olan Bakara Suresi 214. ayet: “Yoksa sizden öncekilerin çektikleriyle karşılaşmadan cennete girebileceğinizi mi sandınız? Onlar öylesine yoksulluk ve sıkıntı çekmişler, öyle sarsılmışlardı ki peygamber ve yanındakiler, “Allah’ın yardımı ne zaman gelecek?” demeye başladılar. Bilesiniz ki Allah’ın yardımı yakındır.”

Aile, ilk ve en büyük okuldur. Bilmeliler ki, çocuklarını ana kuzusu olarak büyüten aileler, onların koç olmalarını engellemektedirler. Gençler hayatta yürümeyi de, ayakta yürümeyi öğrendikleri gibi düşe-kalka becereceklerdir. Hata yapmayan öğrenemez. İnsan hiçbir meziyete mükemmel şekli ile doğuştan sahip değildir; ama her yeteneği kazanmaya müsait kabiliyettedir. Çünkü yaratılmışların en mükemmelidir. Ebeveyn olarak çocuklarımızın yiyeceğini ve giyeceğini düşündüğümüzden daha fazla kafasını ve kalbini/gönlünü düşünmezsek onları geleceğe nasıl hazırlayabiliriz?

45-50 yaş ve üzeri olanlar, telefonsuz zamanları da gördüler. Ancak yeni doğan her çocuğun anne karnından telefon veya tablet ile çıktığını artık görmeliyiz. Bunun için çocuklarımızı beyhude yere teknolojiden uzak tutmaya çalışmak yerine onlara teknolojiyi bilinçli kullanmanın yollarını göstermeli, onun eğitimini vermeliyiz. Öncelikle biz anne ve babalar günümüzün geldiği noktadaki seviyeyi yakalayıp evlatlarımızın yaşadığı ortamdan haberdar olmamız gerekiyor. Teknolojinin kontrollü ve faydaya dönük kullanılabilmesinin örneklerini gösterebilmeliyiz. Zinhar “Bizim zamanımızda bunlar yoktu.” demenin yerine bu ulaşım ve iletişimde meydana gelen gelişmelerin insanlığın ve toplumun hayrına nasıl kullanıldığının örneklerini sunan bir pozisyonda olmalıyız.

Hayatımızı kolaylaştırmak için edindiğimiz cihazların hayatımızı, geleceğimizi ve neslimizi esir almasına izin vermemeliyiz. Çocuklarımızın ayağına değil de koşacağı yere topu atmak daha faydalı olacaktır.

Dünden aldığı dersler ile bu günü en güzel şekilde yaşamaya gayret edip geleceğe faydalı olma azminde olanlara selam olsun.