Utanmazlıklarımız özgürlüğümüz olmuş

Utanma duygusu, hayâ, ar kelimeleri ile de ifade edilir. İşin doğrusu hayâ kelimesini çok severim.  Hayâ imandandır sözü de çok manidardır. Hayânız kalmamışsa orada iman ile ilgili problem var demektir.

Hayâ, insanın kırmızıçizgisi gibidir. O çizgi bir defa ihlal edildikten sonra karşınıza farklı renklerin çıkması muhtemeldir. Kırmızıçizginiz kalmadığı zaman kötü olan bütün kapıların açılması kaçınılmazdır.

Hayâ insana Allah tarafından doğuştan verilen bir erdemdir. Hayâ, insanların kendi iradeleriyle ve gördükleri terbiye ile kazanılır ve olgunlaştırılır.

“Her dinin bir ahlakı vardır; İslam’ın ahlakı da hayâdır.”,

“Hayâ imandandır.”

“Hayâ sadece hayır (iyilik) getirir.” Buyuran Peygamberimiz de hayânın önemine vurgu yapmıştır.

Kişinin değer ölçüleri onun hayâ derecesini de belirler. Hayâ sadece kıyafette olmaz. Söz ve davranışlarda da hayâlı olmak ve yaşamak lazım. Ağzından küfür düşmeyen birisine hayâlı demek ne kadar doğrudur?

Hayatımızın her alanında aranması gereken hayâ duygusu, bu yönüyle sadece birey vicdanına bağlı ahlaki bir özellik olarak kalmayıp, toplumsal huzur ve barışa da önemli katkıları olan bir ameldir.

Bu anlamda kişilerin temsil ettikleri misyon ve makamlar, kişilere bu anlamda sorumluluk yüklemektedir. Bireysel yapılan hatalar bireyi ilgilendirirken yönetici pozisyonunda olanların ve özellikle topluma sanatları ile hitap eden sanatçıların bu anlamda sorumluluklarının ve buna paralel olarak vebal ve sevaplarının da o derece olacağını düşünmekteyim.

Başını eğerek sokakta yürüyen gençler ne kadar terbiyeli diye anılırken günümüzde bu terbiye ve edep anlayışımızda hızla değiştiğini görmek şahsen benim en çok üzüldüğüm konuların başında yer almaktadır. Güftesi Karacaoğlan’a ait olan;

Ey benim bahtı yârim, gönlümün tahtı yârim

Yüzünde göz izi var, sana kim baktı yârim.

beyitlerindeki vücutlarımızda nerede ise göz izinin kalmadığı bir hayatı yaşıyoruz. Cadde ve sokaklarda gezen özellikle kız çocuklarımızın giyimlerini tarif etmekte burada yazmaktan hayâ ettiğim durum aslında hepimizin malumudur. İnsanların neredeyse çırılçıplak görüntüleriyle ekranlarda boy göstermeleri ya da caddelerde rahatça bu şekilde gezmelerini kişilerin bilinçaltının işgali olarak yorumluyorum.

Kadının cinsel meta olarak kullanılması sinema, müzik, reklam sektöründe çok yaygın. Sevgilisi tarafından öldürülen kızlarımız, eski sevgilisini terk eden falanca sanatçının yeni sevgili bulduğu, sözde sanatçıların gece hayatlarını evlerimizde festivaldeymiş gibi izlememiz, bir ay önce evlenenlerin boşandıkları gibi yeni sevgili bulmalarının hoş gösterilmesi beyinlerimizin ve kalplerimizin iğfal edilmesi değil midir?

Daha kötüsü de bunların  olarak toplum nazarında normal algılanmaya başlamasıdır. Zamanla da bunlar normalmiş gibi davranmaya başlamış olmamız işin başka tehlikeli tarafı.

Biz eskiden analarımızın, babalarımızın odalarına kapıyı çalmadan giremezdik. Şimdi ise yatak odaları televizyonlarımıza taşındı.

Nasıl ki bir anne/baba olarak çocuğumuza korku içerikli görsel izletmek istemiyorsak, reklamlarda, kliplerde, filmlerdeki çıplak ve cinsel içerikli görüntüleri izletmememiz gerekir. Ancak veliler olarak yaptığımız en büyük hata yasaklamaktan başka çözüm bulmamamızdır.

Seçilmiş bir belediye başkanı sesinden daha çok giydiği kıyafetleri ile gündemde olan sözde bir sanatçıyı ilçesinde düzenlenen ”Uluslararası Sevgi, Barış, Dostluk Kültür ve Sanat Festivali’ndeki (Bu nasıl barış, sevgi ve dostluk festivali ise) etkinliğine çağırıyor. Sahnede konuşma yaparken sözde sanatçıya hitaben “Kıskananlar çatlasın. Ancak hoşuma gitmedi. Sizi böyle kapalı görmeye alışık değiliz” diyor. Ardından üzerindekini de çıkararak kendince hava atıyor. Burada toplum açısından en can acıtıcı kısmı ise; bu davranışa seyircilerden yoğun bir alkış gelmesidir.

Televizyonlarda bazı uygulamalarla çizgi filmler dâhil olmak üzere çocuklarımıza subliminal cinsel içerikli mesajlar verilmektedir. Daha da kötüsü bunu biz bilerek ve para vererek almaktayız. Subliminal mesajlar dünyada 55 ülkede yasaklanmış olmasına rağmen ülkemizde bu konuyla ilgili maalesef herhangi bir birim bulunmamaktadır. Ancak tehlikenin ne kadar farkındayız bu tartışılır.

Bu ülkede kapalı olmak yobazlıkla bir tutuldu. Açıldıkça özgürleştiğimiz algısı oluşturuldu. “Hayâsızca ve ahlaksızca” davranmayı “ÖZGÜRLÜK” sandık. Bu kadar önemli ve insanı insan yapan bu değerlere karşı yapılan uygunsuz davranışların engellenmesini ise yasak, baskı olarak algıladık.

Genel ahlak içinde bu suçların işlenmesi toplum nezdinde ahlaka aykırı olarak algılanır ve Türk Ceza Kanununda bunu bir karşılığı olmasına karşın bireyleri ve toplumu bu yönde uyaramaz hale gelindi. Uyardığınız takdirde;

“Benim özgürlüğüme karışamazsınız”

“Bana mobbing yapıyorsunuz”, tehditleri ile karşı karşıya her an gelebilirsiniz.

Oysa bu tür özgürlükler Genel ahlakın önüne geçmemelidir. Geçtiği takdirde toplumda yozlaşmalar, ahlaki çöküntüler, sınır tanımamazlıklar baş gösterecektir.

Bu konuda tedbir alınmaz ise Bebek Sahili, Ortaköy Sahili’nde yaşanan o uygunsuz haller özgürlük olarak zihinlerimizde normalleştirilecektir.

Tıpkı bilmem kaçıncı sevgilisi ile gezen sözde sanatçıların toplum nazarında magazinleştirip normalleştirdiğimiz gibi.

Sevgide kalın, sevgiyle kalın…