Neresinden Okuyalım – A. Ozan

06/02/2023 Pazartesi gününe Kahramanmaraş’ta meydana gelen deprem ile uyandık. 7,7 şiddetinde olduğunu öğrenmek felaketin büyük olduğunu anlamamıza yetti. Az sonra havanın ağarması ile gelen görüntüler her birimizi adeta enkaz altında hissettirdi.

Eğitim öğretim yılının ikinci dönemine başlamanın sevincini buruk bir şekilde yaşarken ilk depremden 8-9 saat sonra, öğle vakti 7,6 şiddetinde aynı bölgede yeni bir deprem sarstı bizi.

Doğal afet deniyor depremlere. Yeri öylesine sarsmış ki, yolun güzergâhı değişmiş, tren yolu zikzak çizmiş. Bir çizgi halinde kesip atması bir yana verdiği sarsıntı ile 10 ilimizde çok büyük yıkıntılara, haliyle can kayıplarına yol açmıştır.

Arama kurtarma ekipleri koordine olup enkazdan canlarımızı kurtarmaya koyulmuşken millet olarak ilk aklımıza gelen o bölgelerdekilerle dayanışma içinde olmak adına ihtiyaç duyulabilecek yardım malzemelerini ulaştırmak, maddi yardımlarda bulunmaktı. Her yerde hummalı bir çalışma başladı. Yardım malzemelerini tasnif ederek belediyelerin öncülüğünde kamyonlara yükleniyor ve peş peşe deprem bölgesine ulaşması amaçlanıyordu.

Deprem ile imtihan oluyorduk. Ne ağır bir imtihana tabi tutulduk. Kimimiz enkazda can vererek, kimimiz enkazdan kurtularak, kimimiz kurtarmak için yollara düşerek, kimimiz en sevdiklerinden yardımda bulunarak oradakilerin acısını kalbinde hissederek, … Velhasıl hepimiz imtihandaydık zaten. “Gelmesinden şüphe duyulmayan güne” hazırlanma için hani “hangimizin daha güzel amel işleyeceği” konusunda en gerçek olanı vardı ya. Sadece yeni bir imtihan alanı açıldı herkese. Yaptığımız yardımın ne olduğunun ve miktarının önemi başkadır belki ama en sevdiklerimizden verilmesi daha bir değer katıyor olsa gerek.

Günlerce ekranlardan izliyoruz. Enkaz görüntüleri yürekleri burkuyor, gözlerimizi yaşartıyor. Enkazdan çıkan her bir can ayrı bir hikâye konusu. Kurtulanların artması, millet olarak yardımlaşma ve dayanışmanın canlanması sevindirici iken rakamların çoğalması üzüntü verici.

Geniş bir alanı sarsan, yolları kullanılamaz hale getiren, şehirleri harabeye döndüren, şimdiye dek eşi olmayan, 750 atom bombası büyüklüğünde bir etkisi olduğu söylenen iki büyük depremi neresinden okuyalım? Şehirleşmemizdeki yanlışlıktan mı başlayalım, bina yapanların gereken malzemeleri yeterince kullanmadığını mı, yumuşak zemine kat kat apartman kondurmayı mı, eski yapıları allayıp pullayarak yeni diye sattığımızı mı, denetim sistemindeki aksaklıkları mı? … Ne konuşsak, kim, ne yapsa acımız diner? Ölenler mi daha kârlı, kalanlar mı?

Kış mevsimindeyiz. Kar yağıyor, soğuk var. Yürekler yanıyor. Saatler ilerliyor, rakamlar ilerliyor. Zaman azalırken sayılar artıyor ha bire. Canımız yanıyor, canımız donuyor.

Dua bir teselli olarak en büyük sığınağımız. Gece, gündüz, vakitli vakitsiz dua. Rabbim, merhametlilerin en merhametlisisin. Acı bize, bağışla bizi. Kimsenin acısına sebep etme bizi. Ders alanlardan eyle bizi. İmtihanımızı kolay eyle. Dünyada da Ahirette de iyilik ver bize ve ateş azabından koru bizi Ey Rabbim.