Bülbül öldüğü zaman

Ortamı gerdiğimiz, en yakınlarımızın dahi kalplerini çok kolay kırdığımız, fikri beyanları dahi düşman olarak ilan ettiğimiz ve yaşadığımız bu günlere istinaden sizlerle bir hikâye paylaşmak istedim.

“Bir zamanlar fakir bir oduncu varmış. Ormandaki bir kulübede yaşar ve odun keserek hayatını kazanırmış.

Bir gün kulübesinde yangın çıkmış ve bu yangın kulübesi ile birlikte tüm ormanı da kül etmiş.
Ormanın yanmasından çevresindeki insanlar bu oduncu sorumlu tutmuşlar. Bundan dolayı o çevrede kimse ona güvenip iş vermeyince;  çıkınını alan oduncu, eşeğine binip yola koyulmuş.

Ağaçların arasında yürürken birinin kendisine seslendiğini duymuş. Başını kaldırınca, konuşanın bir bülbül olduğunu görmüş.

Bülbül ona; “Senin haline çok üzüldüm, şimdi öyle bir büyü yapacağım ki eşeğin çok güzel şarkı söylemeye başlayacak, sen de onunla gösteriler yapıp çok para kazanacaksın” demiş.
Gerçekten de eşek birbirinden güzel şarkılar söylemeye başlamış.

Oduncu, o şehir senin bu kasaba benim, dolaşıp eşeğine şarkı söyletiyor ve herkes onları izlemek için birbiriyle yarışıyormuş.

Oduncu ve şarkı söyleyen eşeği bütün ülkede ünlenmişler. Bu sayede para kazanmaya başlamışlar.

Bir gün yine bir gösteriye yetişmek için koştururlarken, bülbülün yardım isteyen sesini duymuş, oduncu.
Bir kedi bülbülü yakalamış ve yemek üzereymiş.

Şöyle bir duraksamış ama gösteriye gitmemeyi, onca parayı kaçırmayı gözü yememiş; bülbülün halini umursamadan yoluna devam etmiş.

Gösteri başladığında ise eşeği her zamanki gibi güzel şarkılar söylemek yerine sadece bir eşeğin çıkarabileceği sesleri çıkarmış.

Yani, sadece anırmış…

Oduncu kendisini şarlatanlıkla suçlayan izleyicilerin elinden canını zor kurtarmış. İşte o zaman; bülbül ölünce büyünün bozulduğunu anlamış…”

Bülbülünüzü öldürdüğünüz zaman kendinizi de öldürmüş olursunuz, büyüyü de bozmuş olursunuz.

Alabilene; hisse içinde hisse var. Herkese ders var. Alabilene, anlayana, anlamak isteyene.
Siyaseten de, insanlık adına da..
Vefa, kadirşinaslık ve nereden geldiğini unutmamak…
Yola çıktığın anı; yola çıkarken arkanda duranları, yolda değiştirdiklerini, yolda değiştirdiklerinin seni ne hale getirdiklerini..
Büyüdükçe unutanları, makama geçtikçe kibirlenenleri, geçmişini unutanları, büyüklerini, adetlerini unutanları…
Unuttukça mahvolanları,
Aklı başına gelip; Eyvahhh diyenleri…
İş işten geçince pişman olanları,
Son pişmanlığın fayda etmezliğini,
Unutulanların unutanları unutmadıklarını,
Anlatıyor, gösteriyor ve hatta kör göze bile sokuyor, hikâye…
İpleri, bağları kopartmamak lazım, Bağları, ipleri…
Dostluk bağlarını, dostluk iplerini…
O ip bir koptu mu; olmaz eskisi gibi…
Dostluklarını, kardeşliklerini yeniden düğümlemek istersin; uçları belki de yeniden bağlamak istersin, köprüler atarsın ama ayaklar çürümüştür bir kere, en ufak selde tekrar yıkılmaya mahkumdur bir daha ayak olmamacasına…
Ama olmaz olamaz…
Eskisi gibi; asla olmaz.
O ip bir kere koptu ya, güven sarsıldı ya, vefa İstanbul’da bir semtten ibaretleşti ya…
Hiçbir şey eskisi gibi olmaz, olamaz…

Unutmamak lazım ki bu dünya bir gölgelenme yeridir ve şairin dediği gibi;

Burası dünya!
Ne çok kıymetlendirdik.
Oysa bir tarla idi;
Ekip biçip gidecektik.

Ekelim ama biçme işini bırakalım dostlarınız, kardeşleriniz, evlatlarınız yapsın. Aksi takdirde hayattaki “Keşke”lerimiz devam edecektir.

Sevgide kalın, sevgiyle kalın…